Op pad met de boswachter

In deze serie spreken we verschillende boswachters over hun leven en hun passie voor het vak. In dit eerste blog vertelt Miranda Fieret haar verhaal. Miranda begon in de zomer van 2018 aan haar functie als boswachter bij Natuurmonumenten. Haar route naar deze functie was ietwat onconventioneel, maar ze weet zeker dat ze nu op de juiste plek zit. 


Miranda begon haar carrière als journalist in Den Haag na een opleiding journalistiek in Utrecht. Later verhuisde ze voor de liefde naar Breda, waar ze een baan in de communicatie kreeg. ‘Maar daar had ik het gevoel dat ik niet echt een doel had’, vertelt ze. ‘In de journalistiek heb je een heel nobel streven om de waarheid naar boven te krijgen, daar had je een doel. Hier had ik dat gevoel niet zo. Toen ben ik gaan zoeken naar iets waar ik een nieuw doel voor kon ontwikkelen.’

De natuur is geen noodzakelijk kwaad

Doel

In dit werk kon Miranda dat doel wel vinden, legt ze uit, met haar handen om een warme kop koffie, zittend op een van de bankjes van Herberg ‘t Pannehûske. ‘Mijn taak is eigenlijk het stukje beleving. Ik houd me bezig met excursies en activiteiten in en rondom de bossen en ben veel in contact met andere organisaties en mensen. Het doel is nu om mensen wat moois te laten zien, om ze wat te leren.’

Noodzakelijk kwaad

‘Door al dat nieuws over stikstof en de klimaatverandering krijgen mensen steeds meer interesse in de natuur. Maar de natuur is geen noodzakelijk kwaad, het is vooral ook gewoon heel mooi. De natuur kan je echt verassen. Ik was laatst met mijn dochtertje voor een kinderfeestje in het bos, om gewoon lekker wat dingetjes te zoeken, dat vinden kinderen altijd leuk. Ik dacht echt dat we niet veel zouden vinden, tot we plotseling op de kaak van een vos stuitten.’

‘In de natuur kun je ook niks uitstellen’, legt Miranda uit. ‘Zo kreeg ik van de zomer een appje van een van mijn collega’s, dat ik echt even naar de moestuin moest komen kijken omdat ‘ie er zo prachtig bij lag’. Dan kan ik niet zeggen van ah joh, dat doe ik volgende week wel, want dat is ‘ie al niet meer zo mooi.’‘Vooral de afwisseling van mijn werk vind ik leuk’, legt Miranda uit. De ene dag ben ik dingen aan het organiseren en de andere dag ben ik met een collega het veld in.’

Contact

Omdat Miranda zo veel excursies organiseert, heeft ze ook enorm veel contact met bezoekers. ‘Het is echt prachtig om die connectie van mensen met de natuur te zien’, vertelt ze. ‘Mensen zijn vaak zo enthousiast en zitten zo vol met verhalen over hun eigen ervaringen, dat is echt heel mooi om te horen. Laatst nog deden we een excursie in een gebied toen er een man naar mij toe kwam en vertelde dat zijn hele familie daar gewoond had en hij had dat allemaal bijgehouden. Hij heeft toen later die data naar mij gemaild en ik stond ervan versteld hoe veel moeite die man daarvoor moet hebben gedaan, die data ging misschien wel tot tweehonderd jaar terug.’

Eens in de zoveel tijd wordt een natuurwerkdag georganiseerd. Dan komen een hele hoop vrijwilligers samen, om het bos op te schonen. ‘Dan trekken we bijvoorbeeld de jonge boompjes uit de hei, om de hei te behouden. Er komen ook altijd veel kinderen op af, die vinden dat geweldig. Ze mogen dan ook de al iets oudere boompjes omzagen. Vorig jaar was er aan het eind van de dag zelfs een meisje dat niet wilde stoppen, het begon al donker te worden, maar ze was nog lang niet klaar om naar huis te gaan!’, lacht Miranda.

Tekst & beeld: Tess Mutsters