Op pad met de boswachter

In deze serie spreken we verschillende boswachters over hun leven en hun passie voor het vak. In dit blog boswachters Bart Pörtzgen (35), Hugo Mos (37) en Rik Hogeling (32), werkzaam bij Brabants Landschap.

Bart heeft een andere functie dan Hugo en Rik. ‘Ik doe het beheer’, vertelt hij. ‘Dat houd in dat ik me voornamelijk bezig houd met het beleid. Hugo en Rik daarentegen zijn meer van het onderhoud.’ Hugo vult aan: ‘Wij doen al het buitenwerk, zoals bijvoorbeeld de houtverkoop, het zagen van bomen maar ook bijvoorbeeld het begeleiden van excursies.’

Van jongs af aan

Alle drie wisten ze al van jongs af aan dat ze boswachter wilden worden. Rik werkt inmiddels drie jaar bij Brabants Landschap en vertelt hoe hij daar terecht is gekomen. ‘Ik heb altijd al van de natuur gehouden, vroeger wilde ik nooit binnen spelen en was ik altijd bezig met hutten bouwen en kikkers vangen. Ik had wel wat moeite met het vinden van een opleiding’, legt hij uit. ‘Later ben ik bos en natuurbeheer gaan studeren en toen wist ik gelijk dat het goed zat.’

Een boswachter wordt je niet, dat ben je

Voor Bart was het moment waarop hij besloot dat hij boswachter wilde worden duidelijk. ‘Ik was zeven’, vertelt hij. ‘Ik ging toen met mijn vader plantjes zoeken in een bos, eigenlijk is dat bos een park, maar voor mij was het een bos toen. Ik zag toen een man in zo’n grote groene auto en vroeg aan mijn vader wie die man was. Mijn vader zei toen dat dat een boswachter was en sinds dien wilde ik boswachter worden.’

Hugo is niet de enige in de familie die in de natuur werkt. Zijn tweelingbroer werkt nota bene als ecoloog bij natuurmonumenten. ‘Dat zorgt altijd wel voor grappige momenten, ja’, grinnikt hij.

Levensstijl

‘Wij zeggen altijd: een boswachter wordt je niet, dat ben je’, zegt Bart. De anderen knikken instemmend. Hugo: ‘Het is geen baan waar je om negen uur begint en om vijf uur weer mee klaar bent. Je bent er altijd mee bezig. Het is ook enorm divers werk. Het is niet dat je iedere dag iets anders doet, je doet gewoon ieder uur iets anders.’

‘Als je ’s avonds op de bank zit en er is iets aan de hand, dan wordt je gewoon gebeld’, vult Bart aan. ‘En als je niet opneemt dan staan ze een kwartier later vaak voor de deur’, lacht hij.

Als je eenmaal boswachter bent, kun je ook niet meer normaal door het bos lopen, volgens Rik. ‘Je beleeft een bos heel anders, ik ben altijd bezig met kijken naar hoe het beleid er daar uitziet. Dan zie je bijvoorbeeld een soort die er niet hoort te staan en dat blijft je dan opvallen.’ Bart vult aan: ‘Ik was laatst met mijn familie aan het wandelen in een bos in Chaam, maar denk je dat ik een rustige wandeling heb gemaakt? Nee hoor, ik was de hele tijd Amerikaanse Vogelkers uit de grond aan het trekken.’ Rik grinnikt. ‘Als iedere wandelaar dat nou eens zou doen, zou dat ons een hoop werk schelen’, zegt hij.

Ook als de zon niet schijnt

Het boswachter zijn is prachtig werk, daar zijn ze het allemaal over eens, maar het is niet altijd even leuk. ‘Kijk, bezoekers komen hier alleen maar als het mooi weer is en als de zon schijnt. Als het buiten staat te gieten, dan zie je niemand, maar wij gaan gewoon aan het werk’, vertelt Rik.

‘Soms krijg je ook wel eens een telefoontje over bijvoorbeeld een dood dier dat dan op het pad ligt. Ja, dat moet je dan dus op gaan ruimen, hoe rot dat dier dan ook al is. Dat is echt niet altijd even fris en daar genieten we dan ook echt niet van, maar dat zijn ook dingen die erbij horen’, legt Hugo uit.

Je zorgt voor dat gebied alsof het van jezelf is

‘Maar aan de andere kant geeft het ook wel weer veel voldoening’, vertelt Bart. ‘Als je dan de hele dag in de regen en de kou hebt gestaan en je komt ’s avonds thuis om vervolgens lekker voor de houtkachel in slaap te vallen. Dat is dan ook wel weer heel fijn.’

De pracht van het boswachterschap

‘Het mooiste aan het boswachter zijn, vind ik toch wel die momenten waarop je echt even kan genieten van de natuur’, vertelt Rik. ‘Als je dan bijvoorbeeld in de ochtend een ree ziet wegspringen of afgelopen herfst al die paddenstoelen uit de grond ziet komen. Dat is echt prachtig, dat is waar je het voor doet.’

Hugo: ‘Je draagt ook echt wel een steentje bij aan een mooie omgeving. Je werkt er keihard voor en probeert zo een beetje en betere wereld te bouwen.’

‘Kijk, officieel is dat natuurgebied natuurlijk van Brabants Landschap’, vertelt Bart. ‘Maar dat wordt aan mij toegewezen, ik ben daar dan verantwoordelijk voor. Je zorgt voor dat gebied alsof het van jezelf is. Het is echt een beetje je kindje.’

Tekst: Tess Mutsters
Beeld: Bart Pörtzgen, Hugo Mos & Rik Hogeling